Het begin van Long and wasted years klinkt wat knullig: twee gitaristen in een melige bui lijken zo maar wat te zoeken naar een melodie. Daarna volgt een langzame, krachtige riff die de hele song blijft klinken en die past bij de melancholische overpeinzingen van de hoofdpersoon. Er is geen refrein: dat zou zijn mijmeringen alleen maar hinderlijk onderbreken.
De verteller is een man die spreekt tot zijn vroegere geliefde. Duidelijk is dat zij ooit korte tijd van elkaar hielden als "two trains running side by side". De man probeert hun liefde weer nieuw leven in te blazen, maar tevergeefs. Zijn oproep "Shake it up, baby, twist and shout" bijvoorbeeld is bij voorbaat tot mislukken gedoemd. Door het trage tempo en de bijna lusteloze manier waarop Dylan het zingt, staat het in schril contrast met de opgewonden versie van de Beatles en zo krijgen die woorden een tragikomisch effect.
Als luisteraar ben je geneigd hun gezamenlijke geschiedenis te willen construeren. Er zijn verwijzingen naar gebeurtenissen, maar die worden niet uitgewerkt en roepen alleen meer vragen op. Welke verboden woorden sprak de geliefde in haar slaap en waarom zou haar een gevangenisstraf boven het hoofd hangen? Hoe komt het dat de man zijn familie uit het oog verloren is? Wie was zijn vijand en hoe is het met hem afgelopen? Welke geheimen verbergt de man achter zijn bril met donkere glazen? Het blijven fragmenten van een verhaal dat er niet is.
Duidelijk is wel dat de man gekweld wordt door eenzaamheid en spijt. De manier waarop Dylan "Come back, baby. If I ever hurt your feelings I apologize" zingt, gaat door merg en been. De laatste strofe is helemaal gedrenkt in tranen en bij een ander zou dat al gauw sentimenteel klinken, maar uit de mond van een oude zanger met heimwee klinkt het toch geloofwaardig:
"We cried on that cold and frosty morn.
We cried because our souls were torn,
so much for tears, so much for these long and wasted years."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten